|
Prof. dr hab. inż. Romuald Jóźwicki (1934–2025)
Z głębokim smutkiem informujemy, że 10 września 2025 roku zmarł prof. dr hab. inż. Romuald Jóźwicki – wybitny specjalista w dziedzinie optyki i fotoniki, pionier w zakresie techniki laserowej i holografii oraz wychowawca wielu pokoleń inżynierów.
Romuald Jóźwicki urodził się w 1934 roku w Warszawie. Absolwent Liceum im. Władysława IV, w 1956 roku uzyskał na Politechnice Warszawskiej tytuł magistra inżyniera mechanika ze specjalnością budowa przyrządów optycznych. Pracę na uczelni rozpoczął już w trakcie studiów, a po krótkim okresie zatrudnienia w Polskich Zakładach Optycznych na stałe związał swoją drogę naukową z Politechniką Warszawską. Jako pierwszy na Wydziale Mechaniki Precyzyjnej obronił doktorat (1964), a w kolejnych latach rozwijał własne badania naukowe, które zaowocowały habilitacją (1977) i tytułem profesora (1985). W 1965 roku odbył staż naukowy w Instytucie Optycznym w Paryżu, zdobywając doświadczenie w nowoczesnych zagadnieniach optyki falowej i techniki laserowej, a następnie wyznaczył nowe kierunki prac badawczych i nauczania optyki i fotoniki w Polsce.
Jest autorem i współautorem licznych publikacji, w tym sześciu podręczników akademickich, które przez dekady kształciły studentów kierunków związanych z optyką i inżynierią fotoniczną („Optyka instrumentalna”, WNT 1970; „Optyka laserów”, WNT, 1981; „Teoria odwzorowania optycznego”, PWN 1988; „Podstawy inżynierii fotonicznej”, Oficyna Wyd. PW 2006; „Technika laserowa i jej zastosowania”, Oficyna Wyd. PW 2009; „Technika podczerwieni”, Oficyna Wyd. PW 2014).
Pracę dydaktyka i naukowca łączył z bogatą współpracą z przemysłem. Zaprojektował i wdrożył do produkcji wiele przyrządów optycznych, w tym wizjery szerokokątne, obiektywy powiększalnikowe czy rodzinę elipsometrów. Opracował z zespołem system „Telegwiazda”, służący do określania położenia satelitów na orbicie względem gwiazd, został z powodzeniem wykorzystany w przestrzeni kosmicznej w 1991 roku. Współpracował z Centrum Badań Kosmicznych, projektując i budując spektrometry fourierowskie do badania zagrożeń biologicznych i zanieczyszczeń atmosfery.
Profesor przez całe życie zawodowe związany był z Politechniką Warszawską łącząc badania naukowe, dydaktykę i pracę organizacyjną. Jako promotor przyczynił się do rozwoju kariery naukowej wielu doktorantów, między innymi obecnych pracowników Politechniki Warszawskiej, w tym prof. Małgorzaty Kujawińskiej, prof. Tomasza Kozackiego, dr inż. Leszka Wawrzyniuka, prof. uczelni, dr hab. inż. Sławomira Paśko oraz Centrum Badań Kosmicznych PAN: dr hab. inż. Mirosława Rataja i dr inż. Grzegorza Szymańskiego. W poczet wypromowanych doktorów wchodzą również prof. dr hab. inż. Maciej Rafałowski, dr hab. inż. Stanisław Szapiel, dr inż. Janusz Kubrak, dr inż. Andrzej Spik, dr inż. Zbigniew Sikorski, dr inż. Tomasz Tkaczyk, a także liczni magistrzy i inżynierowie. Za osiągnięcia naukowe i organizacyjne został wyróżniony m.in. tytułem Fellow of The International Society for Optical Engineering (SPIE) w 1995 roku.
Na uczelni pełnił funkcję prodziekana ds. nauczania (1973–1975), zastępcy dyrektora instytutu ds. dydaktyki (1975–1978) i ds. nauki (1978–1987 oraz 1990–1991), funkcję Dziekana Wydziału Mechaniki Precyzyjnej (1987–1990), od 1973 r. kierownika Zespołu Przyrządów Optycznych, a następnie w latach 1991-1997 kierownika Zakładu Techniki Optycznej.
Profesor Jóźwicki był wizjonerem polskiej nauki m. in. wprowadzał komputerowe metody obliczeniowe do projektowania i rozwiazywania zagadnień optycznych, promował rozwój holografii cyfrowej. Już na emeryturze fascynowały Go możliwości wykorzystania sztucznej inteligencji w zagadnieniach naukowych.
W naszej pamięci Profesor Jóźwicki pozostanie jako uczony o niezwykłej pasji, którą przekazywał współpracownikom i studentom.
Rodzinie i Bliskim składamy wyrazy najgłębszego współczucia.
Odpoczywaj w spokoju, Profesorze! Pozostaniesz w naszej pamięci. Dziękujemy za wszystko!